تا در این دهر دیده کردم باز

گل غم در دلم شکفت به ناز

بر لبم تا که خنده پیدا شد

گل او هم به خنده ای وا شد

هر چه بر من زمانه می افزود

گل غم را از ان نصیبی بود

همچو جان در میان سینه نشست

رشته عمر ما به هم پیوست

چون بهار جوانی ام پژمرد

گفتم این گل ز غصه خواهد مرد

یا دلم را چو روزگار شکست

گفتم او را چو من شکستی هست

میکنم چون درون سینه نگاه

آه از این بخت بد چه میبینم آه...

گل غم مست جلوه خویش است

هر نفس تازه رو تر از پیش است!

زندگی تنگنای ماتم بود

گل گلزار او همین غم بود

او گلی را به سینه من کاشت

که بهارش خزان نخواهد داشت...